कवी : एक बादशाह
कवी काहीही बोलला तरी ते लालीत्याच्या, सौंदर्याच्या शिखरावर नेऊन ठेवतो. खोट्यातली खोटी आणि लहानातली लहान गोष्ट देखील सत्य ठरवून हिमालयाच्या उंचीची करण्याचं कसब कवीमध्ये बखुबी वास करते. त्याला सांगायचे आहे ते किती उदात्त आहे! हे त्याचे शब्द मोठ्या चलाखीने बयाँ करतात. आणि वाचकांच्या कोमल हृदयाचा ठाव घेतात.
कवी खऱ्याला खोटं ठरवण्याचाही हटकून प्रयत्न करतात बरेचदा! त्याचं अनामिक तंद्रीत, कैफात नांदणं लौकिकापासून अंतर राखायला मजबूर करते. हीच अवस्था त्याला चमत्कृतीपूर्ण भावना उजागर करण्याचे अपार बळ देते. आणि मग ते शब्दांचे विहंग त्याचा अर्थ लावण्यात तल्लीन असलेल्या कोमल हृदयाला लुचायला भिरभिरत राहतात!
कवीला नेमके, हवे तेच सांगायचे असते, यासाठी ते घेतात कवितेचा आधार कारण कविता कोमल हृदयाचा ठाव घेते!
कधी सूर्यालाही चंद्र म्हणून सांगायला मागेपुढे पाहत नसतो कवी. केवढी धिटाई असते ना त्याच्यात!
शब्दांचा बादशाह असतो कवी. आपल्या अवाक्यातले सारे काही नियंत्रणात राखणारी, प्रजेला आदेशाबरहुकूम दिग्दर्शन करणारी शब्दार्थ जगतातली तीच बादशाहीयत कोमल हृदयाचा ठाव घेते!
म्हणून तो सांगेल ते सगळच गोड वाटते, विनयी, लीन, सश्रद्ध, संवेदनशील, कोमल हृदयाला. म्हणून वाचकाने कवींवर श्रध्दा ठेवू नये!
कारण कवींच्या अधीन गेले की व्यवहार अपंग होत असतो!
-मनोज बोबडे
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा